Ik heb in het verleden veel onderzoek mogen doen en gesprekken mogen voeren met mensen die op zoek waren naar goede zorg. Zowel complementaire als reguliere zorg. Die interviews nam ik vaak bij hen thuis af. Want het waren intense en emotionele gesprekken. Zij zochten bijvoorbeeld een behandeling of begeleiding voor henzelf of hun naasten.

Sommige verhalen waren echt schrijnend, anderen weer hoopgevend. Maar bijna altijd met een rode draad. Het zorglandschap is voor velen als een bos. Een oerwoud. Het juiste pad daarin vinden is moeilijk. De stronken op het pad zijn soms behoorlijk (denk aan doorverwijzingen, opnieuw je verhaal doen, indicatie aanvraag, formulieren invullen).

En veel bomen lijken ook nog eens op elkaar in de zorg, alhoewel we het soms andere namen geven. Ga er als leek maar aan staan. Enne.. je loopt er vaak niet in je beste moment doorheen. Dus dat ‘bos’ is soms ook naargeestig en zeker niet altijd even empathisch. Soms bleek ook dat zij nauwelijks nog energie hadden om objectief op zoek te gaan. Juist vanwege hun zorgen of pijn.

Je zult wellicht al begrijpen hoe mijn missie is ontstaan.

Want aan de ene kant ontmoette ik coaches en therapeuten die liever niet zichtbaar waren. Gewoon omdat het ‘niet om hen draait’ en het ook wel ‘eng’ is. En aan de andere kant sprak ik veel moedeloze mensen die door de bomen het bos niet meer zagen.

Zie jouw ‘zichtbaar zijn’ dus voortaan alsjeblieft als een onderdeel van jouw missie om mensen te helpen. Echt, dat waarderen zij enorm (ook dat kwam vaak uit het onderzoek). Zelfs een aantal keer bellen om je aanbod te doen of een potentiële cliënt op ideeën brengen, wordt echt gewaardeerd. Omdat mensen dat soms gewoon nodig hebben. En jij het vanuit de beste intenties doet. Hou dus niet achter die boom verborgen wat in het licht moet staan. Waar jij hen mee kunt helpen.

Zichtbaar zijn in de zorg doe je immers niet voor jezelf, maar voor die ander.